امیر رضا درست می گوید

سیل هر سدی را می تواند ویران کند


اما همانطور که در بلاگ داستانک گفته بودم، غوغا اندیشه را از هم می پاشاند، به ابتذال می کشدش.
سیل از پس ویرانی سد به گل می نشیند

نمونه اش را همین الان هم می بینیم.



در پس هر حرکت بزرگ، هر هیجان بزرگ، حماقتی نهفته است. در پس هیجان های اجتماعی حماقت های بسیار کوچک و مضحکی نهفته است. شور شعار و آشوب و ایثار و دست آخر هم خویش را به گواه خون ها پاسدار حقیقت دانستن.


این داستان کهنه از سر و ته یکی ست
من به گرد و خاکش مشامم نمی آشوبم، بقیه هم به من ربطی ندارند.
ترجیح من بر کم تر بودن تعداد است تا بر بیش تر بودنشان

اینجا هم برای درست کردن و اصلاح هیچ چیز ساخته نشده. آن چه دلیل ش جز خودش ست بوی خنگ بازی بشری می دهد. بوی آجر








شاید اصلا این چیز ها به من ربطی ندارد... نمی دانم. هر وقت خیال کردم چیزی باید نوشته شود اینجا می نویسم

Negative source

"Acting is Re-Acting", believing this, any action from us, is a reaction to something, maybe a reaction to your inner needs, to people and to anything else.
What in Iran is different, is the way of acting and reacting. you say your idea, they don't like it, their reaction is putting you in jail, cause they have the power, political power.

OK, now we see some of our friends or classmates or whatever in jail, what is our reaction, your brain create fear in most of you automatically, BUT your mind, has a power, which if you have the power to enable it, will control all of your acts, so you fight against that fear, your friend or someone with the same thoughts and goals as you is in jail, another thing that brain will do for you is releasing adrenaline in your blood, that's what here will become useful( if you don't let the fear to overcome it ) and that adrenaline leads to a feeling of responsibility, feeling of not stopping the fight you started, believe your thoughts, and if you believe it, do it again as they did and went to jail, how many people they can put in jail, can they put a whole university in it?

My word is, try to be like the second kind, if you really believe goal, and if you think you are strong enough.

And those who watch these from afar, those who agree with us and our friends, but do not make any move, and deny the others movements cause of the fear in them, that fear comes out as different logics and quotes! "it's not possible." "do you want to kill your self?" "they will put you in jail" "nothing will change".
yes nothing will change of you do not move, tell them that if they they want to watch their whole life ruined by a psychopath? ask them if they want to live without freedom till the end of their lives?

That fear is that much which make most ones to say "yes we are ok already, we fear it become worse."

I myself do not usually even count these people as human beings!

So let's talk about the others.

If we want to move, change and fight, we all must work as a team, a very huge team, who can stop it? the movement must be permanent, wise, controlled, and supported. this support can be by ourselves, in a team with one goal, everyone is supporting the others,

And what the result is? then it will be us whom make fear in "them", they can't arrest 1 million people when they are saying we are a peaceful nation, at least, things will slowly get better.

Unfortunately people are busy enough with their own problems, but wait a second and think, what is the source of these problems, let's forget everything for a while, and just focus on the source of this negative power, you may have a few hard but years, but after that you can live like what you always wanted, instead of just passing days and working hard for these problems which the source is creating new ones even at this time that you are reading this.

Think about it, and move...

نمی خواهم بشنوم

حقیقت من درست است. در باره اش حرف نزن. سوال نکن. تنها باورش کن. چون اگر بپرسی ممکن است به آن شک برم، ممکن است از دست بدهمش. و آن وقت میانه این دنیای در اندر دشت خالی بی انتها از هم می پاشم.

من به زمینم احتیاج دارم. به گرانش اش که پوست و استخوانم را بر هم نگاه داشته. به فشار هوایش که از تلاشی رگ هام جلوگیری می کند. حرفی از آن بالا نزن! از آنجا که دستم به هیچ جا بند نیست، پایم بر هیچ زمین استواری نیست. حرفی از زمین دیگر نزن! از سیاره ی دیگر! از حقیقت دیگر! سیاره ی دیگری نیست! حقیقتی دیگر! ساکت شو! چون ممکن است وسوسه شوم امتحان آن دیگری را. و برای عبور از این سیاره به آن سیاره، از این حقیقت به آن حقیقت، باید که از ان خالی هولناک عبور کنم. جراتش را ندارم. حرفش را مزن! وسوسه شان نکن! می خواهم همه را بر روی زمین خویش نگاه دارم. میان باغ ها و دشت های زیبایش. ما از بخشش های زمینمان لذت خواهیم برد، از شادی و آرامشش! کابوس سیاره ی دیگر برایم نیاور، حقیقت دیگر! مردمانم را از پیشم مبر! دوستانم را! دیگر با که در این دشت ها و کوه ها بخندم؟ بگریم ؟ هر که با وسوسه ات از زمینم می گریزد کابوسی بر کابوس هام افزوده می شود. من بر این زمین تنها نمی توانم . پس من پاسدار این زمینم. پاسدار مردمانش. بر آسمان ها پرده می زنم. زبانت را از حلقوم می برم، آتش ت می زنم تا ریشه ی وسوسه ی حقیقت دیگر را سوزانده باشم. روزی می آید. روزی که خزندگانیم همه با چشم هایی زیر تن و چه خوش است آن روز!

حوصله ی این را ندارم که بنویسم چطور شد که اینجا برپا شد. قرار بود یک وبلاگ گروهی شود برای بحث دسته جمعی ( از آن اداهایی که همیشه ازشان بیزار بودم ) اما فعلا فقط داستانک عضو اینجاست. اگر کسی دوست داشت نظرش به عنوان پست اینجا بیاید کامنت بگذارد تا عضوش کنم